Als het wintert tussen Leningrad en Omsk
grijpt de Rus met dooie vingers naar de flessen
om de koude in zijn lijf met drank te lessen.
Als het wintert tussen Leningrad en Omsk
smeert de Rus zijn bronzen keel terdege door
en des avonds zingt hij in het Don Kozakkenkoor:

Schat, staat de wodka koud,
wodka, wodka, wodka koud?
Schat, staat de wodka koud?
Staat de wodka koud, schat?

Als het zomert tussen Leningrad en Omsk
laat de Rus verhit zijn slok naar binnen klokken
en verjaagt zijn dorst met glazen, kroezen, mokken.
Als het zomert tussen Leningrad en Omsk
komt een droge keel nooit of te nimmer voor,
wat men telkenmale hoort aan het Don Kozakkenkoor:

Schat, staat de wodka koud,
wodka, wodka, wodka koud?
Schat, staat de wodka koud?
Staat de wodka koud, schat?

Als het kwakkelt tussen Leningrad en Omsk
blijft de Rus hem onverminderd duchtig lusten
om wat hij vergeten moet te laten rusten.
Als het kwakkelt tussen Leningrad en Omsk.
Zo smeert hij de keel het jaar door, door en door,
wat wel zeer ten goede komt aan het Don Kozakkenkoor.

Troel, staat de wodka koel,
wodka, wodka, wodka koel?
Troel, staat de wodka koel?
Staat de wodka koel, troel?

Het moet droog zijn tussen Leningrad en Omsk,
want de Rus, zei Gorbatsjov, die moet bij deze
ook zonder drinken ongelukkig kunnen wezen.
Het moet droog zijn tussen Leningrad en Omsk.
Welk een rampspoed voor het Don Kozakkenkoor!
Daarom drinken zij en zingen zij toch stiekem door...

Schat, staat de wodka koud,
wodka, wodka, wodka koud?
Schat, staat de wodka koud?
Staat de wodka koud, schat?