Zeven uur, tijd om op te staan 
Hij stapt uit bed, trekt zijn ochtendjas aan 
En zijn ochtend humeur, die maandagse sleur 
Buiten de deur staat een snijdende wind 
Die blaast hem bijna knock out 
En hij voelt zich zo koud, koud, koud 

In de wagen op weg naar zijn baan 
Komt hij een uur in de file te staan 
Burgers in blik 
Twee rijen dik 
Hij voelt ze kijken maar hij kijkt niet terug 
Omdat hij niemand vertrouwt 
Want hun blikken zijn koud, koud, koud 
Oh hun blikken zijn koud, koud, koud 

En op kantoor is er altijd weer wat 
Is hij een hondjes soms, hij is het zo zat 
Jansen doe dit 
Jansen doe dat 
Het lijkt warempel of geen mens ooit ziet 
Hoeveel werk hij verstouwt 
Zelfs zijn koffie wordt koud, koud, koud 

Af en toe droomt hij heel even weg 
Van jongs af aan achtervolgd door pech 
Hee onderdeur 
Dan kreeg die een kleur 
En in gedachten pakt hij iedereen terug 
Die hem heeft afgesnauwd 
En dan maakt ie ze koud, koud, koud 
Oh dan maakt ie ze koud, koud, koud 

Zeven uur, televisie aan 
Het passiespel met de bal wordt gedaan 
Hup Holland hup 
We winnen de cup 
De vrouwen huilen, er is bloed aan de paal 
Er hangt een man aan het hout 
En toch laat het hem koud, koud, koud 

‘s Nachts ligt hij te woelen in bed 
Hij is bang 
Een vreemde gestalte maakt zich los van het behang 
Een man in het wit 
En die zegt die 
Zal ik je hart maar transplanteren mijn zoon 
Want dan ben je niet oud 
Dat hart van jou is zo koud, koud, koud 
Dat hart van jou is zo koud, zo koud, koud 
Zo koud, koud, koud 
Dat hart van jou is zo koud, koud, koud 
Zo koud, koud, koud