Alida zit voor ‘t raam, twee hoog, in een straat die haar naam is vergeten 
Ze tekent een bloem op de stoffige ruit 
Kinderen spelen, de scholen gaan uit 
En straks is ‘t tijd om te eten 
Alida, Alida 

Alida zit in haar stoel en lacht, en langzaam verstrijken de uren 
De kamer wordt donker en alles verdwijnt 
Alleen de lantaren van buiten beschijnt 
Het vergeelde behang op de muren 
Alida 
En tussen plastic rozen staat een foto van haar zoon 
Hij was soldaat 

De wachter bij de brug laat je niet door 
Want niemand mag de helden zien 
In het harnas van eikenhout 
Op het veld van verloren eer 
De arme wachter bij de brug 
In dienst van de makelaars 
In tweedehans-wapens en schroot 
Krijgt de dood van soldaten op z’n brood 

Alida kijkt uit het raam en lacht om de regen, die speelt op de ruiten 
Dan doet ze ‘t licht aan, de kamer is leeg 
En leest in de brief die ze gisteren kreeg 
Al kent ze de woorden van buiten 
Alida, Alida 

“Lief moedertje, hoe gaat het nou, met u 
Ik heb al lang niet geschreven. Maar dat komt omdat Joep in het ziekenhuis heeft gelegen met nierstenen 
Gelukkig is hij nu weer beter 
Verder gaat hier alles goed. Els krijgt volgende maand haar tweede baby. Ik mis ze wel. Maar over twee jaar komen ze weer terug 
Het is een lange tijd, twee jaar. Wat zal het voor u lang geweest zijn, moedertje, deze vijftien jaar dat ik al weg ben 
Het is nu al bijna uw tachtigste verjaardag. Wat een leeftijd, he 
Komen de buren nog wel eens langs, of wonen ze daar niet meer 
Volgende keer stuur ik u foto’s, dan hebt u weer iets om naar te kijken.” 

Alida zoekt op de gang naar haar jas en sloft langs de trap naar beneden 
De avond is koud en de straten zijn nat 
Maar ze is een prinses, en op zoek in de stad 
Naar iemand van heel lang geleden 
Alida, Alida 
Ze zeggen dat hij niet bestaat 
En nu moet ze naar huis, het is al laat 

De avond vergeet hoe de dag is geweest, en de morgen zal zijn 
En de pijn die er nog was, zal verloren gaan 
In de traan van een vrouw, op haar bloemenbed 
En langzaam wordt de avond violet 

Alida staat voor ‘t raam, het is nacht 
De gordijnen zijn moe en versleten 
Ze kijkt naar de bloem op de stoffige ruit 
Het is tijd om te slapen, de lichten gaan uit 
In de straat, die haar naam is vergeten 
Alida, Alida