Ik heb mijn hoofd in de wolken
en ik fladder maar wat rond.
Nee, dan jij, met beide benen
altijd stevig op de grond.
Altijd rustig en verstandig
is natuurlijk mooi en fraai,
altijd praktisch, altijd handig,
maar toch ook een beetje saai.

Dus ik zeil weg in de wolken,
gooi de ballast overboord.
Je goede raad en wijze woorden,
daar heb ik mij niet aan gestoord.
Ik ben met de wind mee weggegleden
en zag je eindelijk in het klein,
zo ver weg, zo diep beneden
dat ik weer bij je wilde zijn.

Zo kwam ik terug uit de wolken,
was weer vlug laag bij de grond,
had hete lucht laten ontsnappen,
opgelucht dat ik je vond.
Ik vraag je nu om in te stappen,
kruip toch bij me in mijn mand.
Laat je gaan, we gaan ontsnappen
naar ons olleke bolleke repusolke onbewolkte wolkenland.