Hon rísur upp úr gróti,
upp úr loyndarmáli,
sum var hon júst upp risin
úr vátari og frystari jørð.

Eitt loyndarmál so stórt
er hon.
Tað, tú aldri hevur gjørt,
er hon.

Hon bíðar, til vit duga at lurta.
Vit mugu lurta.
Hon grætur og skolar eyguni burtur.
Vit mugu lurta

Vilt tú loyva henni inn?
Vil hon?
Inn í millum holds og skinn
er hon?