In menige stormnacht, koud en guur,
ontstak mijn opa een groot vuur
vlakbij de zee.
Dan dacht zo menig kapitein
dat het een vuurtoren kon zijn.
Dat viel niet mee.

Verging zo’n schip met veel gekraak,
dan hoorde je op ons eiland vaak
een gulle lach:
het was een traditie met veel pit.
Toch jammer dat de rechter dit
iets anders zag.

In Leeuwarden, al in de bak,
plakt nu mijn opa zak na zak
en mompelt hij
of zingt met een sonore bas:
‘De tijd die vol folklore was,
die is voorbij.’