Ze woonden soamen in n hoeske,
zai was wat stief van reumetiek,
toch konden ze zok hail nuver redden,
in t lutje hoeske achter diek.

De kinder waren al laank de deur oet,
toch kwamen ze voak nog op t ol stee,
en mainsttieds hadden ze t over vrouger,
din wizzen z'apmoal wat e zee:

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht...

Zes hounder en n olde sege,
n swien op t hok en n kaampke laand,
en twijmoal doags even over t loantje,
en din huil opoe hom bie d'haand.

Zien haile leven haar e aarbaid,
en moeke mit acht kinder thoes,
bie zummerdag hail vroug aan t maaien,
en pas om melkenstied bie hoes.

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht...

Toun op n zundag in december,
krigt opa t zomor zo benaauwd,
zien dochter brengt hom din noar stad tou,
omdat ze t aiglieks nait vertraauwt.

En aanderdoags is e overleden,
't het mie veur t olske zo begroot,
meschain was t beter andersom west,
want drij week loater was ze dood.

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht...

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht...

De dood dat heb je nait veur t zeggen,
want baaide wollen ze geern geliek,
ze rusten zacht doar op t kerkhof,
vlak bie t hoeske achter diek.

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht...

t Het nog nooit, nog nooit zo donker west,
of t wer altied wel weer licht...