Deze histoire begint in de Provence
In de pruikentijd van Louis Quinze
het gaat over een mademoiselle
On appelle Daniëlle
Haar pappa die had een grande boerderij
En een clandestiene calvados stokerij
Mais chaque année zo tegen de lente
Als ze de wijndruivies gingen krenten
Dan kreeg onze Daniëlle
Wat het was - kon ze niet vertellen
De kriebels ergens in haar bloed
En stond haar petit coeur in vuur en gloed

En op een goeie jour pakte zij haar bagage
Pikte vaders auto uit ze garage
En bezorgde de familie la grande blamage
Want ging ze stiekem dans la nuit - in d’r eentje naar Paris

Mademoiselle Daniëlle fladderde als een hirondelle
Over boulevard bonne nouvelle
maar plotseling bij Place Pigalle
In het licht van een rooie lantaarnpaal
Zag zij een grande militair
Een vreemdelinge legionair
Die zee tegen haar avec c’est jeux: "Oh vous êtes belle,
Oh mon Dieu, voulez vous quelque chose, oh la la
Voulez vous comme çi comme ço, comme çi comme ça,
Voulez vous avec moi au cinema"
En in het donker van la dernière rij
Legde hij son mains of tewel zijn jatten om haar zij
het was hartstikke winter
Maar voor haar was het mei
Et après kocht hij haar een bouteille d’eau de cologne
En toen doken zij samen in het Bois de Boulogne
Daar werd zij een beetje bang - die kleine mademoiselle
Want hij vroeg aan haar - nou ja dat weten jullie wel
Mais dans la chambre de l’hotel
Zij wou niet maar hij wou wel
Dans la chambre de l’hotel
Mais le lendemain - of de volgende morgen
Begon haar chagrin - haar verdriet en haar zorgen
Want ze werd wakker en dacht dat ze quelque chose kreeg
Want het kussen naast haar dat was leeg
Ze wachtte een week - ze wachtte een maand - ze wachtte een jaar
Ze keek naar hem uit op elke boulevard
Toen bracht un petit train haar terug naar la campagne
Un petit train weer terug naar haar maison
Et haar papa - oh – oh – allez - haar papa - haar papa die zee alleen:
“quesque c’est que ça? un bébé?"
En notre Daniëlle wist alleen maar te vertelle:
“si papa - c’est un bébé - c’est un souvenir - de Pariiiiiiiiiiiiiis