ik heb hier 'n foto in gelig zwart-wit
'ne zondagemiddag zo schoon
in 'n veld vol mee phloxen
onze vader en ik
hij lacht, want hij draagt zijne zoon
mer de jaoren die kwamen
de jaoren die gaon
de jaoren die maakten oe oud
nou zit ik bij oew bed
en we praoten nie veul
'Vader, hedde ’t nie koud"

hou me mer, hou me mer
hou me mer vast
ik zal oe dragen, hou me mer vast
van 't bed naar de po-stoel
en dan weer terug
ligde wel goed zo, slaopt mer gerust
vader, ik zal oe dragen

ik kijk naor jouw gezicht
en ik denk aan d'n tijd
da wij mekaar amper verdroegen
umda gij nie wilde, umda ik nie kon
of andersum, 't doet er nou nie meer toe
mer 't is altijd d'n tijd
die de wonden weer heelt
en d'n tijd die de beelden vervaagt
op 't tikken van de klok nao is 't hier stil
mer't is de blik in jouw ogen die vraogt

houde me, houde me, houde me vast
wilde me dragen, houde me vast
van 't bed naor de po-stoel
en dan weer terug
en later, en later, later kumt vlug
wilde me dragen

op de foto van 't prentje glimlachte gij 
vader, ik draag oe bij mij