De ouders enkel bleven om te treuren
in hun geledigd huis van vroeger achter
waar zij de wederkeer der zoons verwachtten 
toen geen terugkwam sloten zij de deuren 
en liepen met verdrietige gedachten de wegen 
westwaarts door de zomernachten.

Hun starlings ijlgeschreide ogen zagen 
de dorpen nauwelijks waarlangs zij kwamen 
en niet de kinderen met andere namen 
rumoerend achter toegegroeide hagen 
berichten die zij gaandeweg vernamen 
verzwegen zij voorgoed alleen en samen.

Hun zonen waren niet langer meer soldaten 
maar knapen uit de ongeschonden dagen 
met vrolijkheden en geringe vragen 
scholieren later heerlijk uitgelaten en jongemannen die met welbehagen 
hun veel te mooie uniformen dragen.

Een stad voorbij, een lange weg ten einde 
hielden de ouders stil - ze waren node 
en voor de toekomst niets dan echtgenoten 
die keken naar de weerschijn van de weide 
waar op een groeizaam zomerbed van zoden 
de zerken lagen van de jonge doden.

En bleven doodstil staan, armen en handen 
aaneengesloten zonder holten tegen 
hun langzaam lichaam, monden moegezwegen 
gereed om zonder adem te verzanden 
om steen te worden, knielend neergezegen 
onder de lafenis van lange regen.