Kaatje is verdronken
In de poel bij het gemaal
Zij was van huis vertrokken
Na het middagmaal

De poel lag in de polder
Voorbij het laatste huis
Niemand liet zich er ooit zien
Maar Kaatje voelde zich er thuis

Op die zondag in augustus
Wist zij zich plots bespied
De wind viel even stil
Er klonken stemmen in het riet

Twee jongens doken op
De ene had een tand van goud
Hij sprak zoete woorden
Alles aan hem leek vertrouwd

De ander hield zich rustig
En hij zei niet veel
Maar Kaatje zag zijn hart
Kloppen in zijn keel

De ene droeg de ander op
Kaatje iets te geven
Toen het om haar halsje hing
Had zij nog een kwartier te leven

Zo’n mooi medaillon
Daar moet iets tegenover staan
Zei de ene jongen
Anders moeten we je slaan

De andere jongen lachte
Drukte Kaatje op de grond
Die nu zachtjes huilde 
Om wat haar te wachten stond

Kaatje is verdronken
In de poel bij het gemaal