Ik vond een ansichtkaartje thuis
Van ’t Bussumse gemeentehuis
Waarop een hartelijke groet
Het dorp van mijn kindertijd
Het vult me met een vage spijt
Dat ik nu reeds ben opgevoed

De groene lanen richting school
Het niet studeren van viool
Het klimmen in de hoge bomen
Mijn moeders saaie lunchpakket
Het slapen in mijn ouders bed
Zoveel verwachtingsvolle dromen

En op de schouders van mijn vader
Kon ik de hele wereld aan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat het nooit voorbij zou gaan

Voor een jongetje van elf
Spreken de dingen niet vanzelf
En ik zag helemaal niet in
Dat ‘k een gelukkig kind moest zijn
Nog zonder zorgen, zonder pijn
Omgeven door een hecht gezin

Nu heb ik dat waar ‘k in mijn jeugd
Me steeds zoveel op heb verheugd
Ik heb een hectisch eigen leven
Maar eenzaam in de grote stad
Is aan ’t verlangen dat ik had
Maar moeilijk inlossing te geven

En op de schouders van mijn vader
Kon ik de hele wereld aan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat het nooit voorbij zou gaan

Ik voel me eenzaam op de straat
Als lijkt of iemand met je praat
Dan praat hij in een telefoon
Ik word onrustig van de krant
De koppen schreeuwen moord en brand
Op een geëxalteerde toon

Ik word verdrietig van tv
Je kijkt een maand met mensen mee
Die je in ’t echt niet wil ontmoeten
Ligt het aan mij of aan de tijd
En zijn we onze wortels kwijt
Waar zijn de hartelijke groeten

Waar zijn de sterke schouders van mijn vader
Die elke storm konden doorstaan
Ik was en kind, hoe kon ik weten
Dat alles steeds voorbij zou gaan