Ze is een weduwe
Ze sluit zich op om opzien te vermijden
Ze komt de deur alleen maar uit
Als er een boef moet overlijden
En telkens als het zover is
Zie je ’t gepeupel haar begroeten
Op het plein van de gevangenis
Waar zij haar brui’gom gaat ontmoeten

In sfeer van rouw en toch koket
De zwarte sluier langs haar kaken
Zie je de weduwe toilet gaan maken

De brui’gom schuifelt schichtig aan
Uit het gewelf van La Rocette
Ziet haar met open armen staan
Klaar voor hun korte amourette
De menigte rondom haar heen
Staat huiverend en bleek te staren
Hoe hij nu klappertandend één
Keer met de weduwe gaat paren

Zo vaak als zij eenmaal liefderijk
Haar armen om een hals heen plaatste
Was die omhelzing tegelijk zijn laatste

Het feest is over, dat was dat
En of er niemand op haar lette
Kleedt ze zich uit en neemt een bad
Om zich te reinigen van smetten
Het gejoel der mensen laat haar koud
Zij keert terug naar haar vertrekken
Gekleed in het rood omdat ze rouwt
Om bruii’goms die bij haar verrekken

Fijn klaargekomen in zijn bloed
Staat lui de weduwe te gapen
Dan gaat ze thuis haar roes eens goed uitslapen