Er waren is twee gezusters Irma en Rosalie,
zo lief en hart verwarmend als een vertrouwde melodie.
Ze wonen in een huisje waar de tijd is blijven staan,
met zelf gehaakte kleedjes en een bloempot voor het raam.
Ze waren niet getrouwd maar wel voor anderen in de weer,
verzorgen en vertroetelen hun naasten evenzeer.
En als je bij hen binnenkomt is er opeens die rust,
een koekje en een kopje thee al wat je hartje lust.

Want het zijn doodgewone mensen zoals er niet veel meer zijn,
zo een mensen die maar wensen van doodgewoon te zijn.

De broer was nog soldaat geweest van Irma en Rosalie,
een foto met een lintje om, een vleugje nostalgie.
Ze zorgen voor zijn vrouw en kind, dat vonden zij hun plicht,
zo hebben zij op hun manier een gezin gesticht.
Ze leven nog als vroeger in hun tijd van snit en naad,
het is heerlijk te beseffen dat zoiets vandaag bestaat.
En als je bij hen buiten gaat dan is er telken maal,
een lekker pepermuntje uit die pepermuntbokaal

Want het zijn doodgewone mensen zoals er niet veel meer zijn,
zo een mensen die maar wensen van doodgewoon te zijn.
Want het zijn doodgewone mensen zoals er niet veel meer zijn,
zo een mensen die maar wensen van doodgewoon te zijn.
Doodgewone mensen zoals er niet veel meer zijn,
zo een mensen die maar wensen van doodgewoon te zijn.