Ik stamel door mijn zinnen
Ik stotter elk woord komt door jou.

Weet niet hoe te beginnen
Vergeten hoe het hoort ook door jou.

Ik adem in en tel tot 3
Maar tril en beef, nee
Waarom kan ik het niet?

Mijn glas valt uit mijn handen
Er rolt een domme vraag uit mijn mond

Ik probeer me te vermannen
Maar al de lef valt op de grond

Ooit ging het vlot, smooth, al 1000 keer
Maar hier bij jou ben ik nergens meer.

Ik stuntel tuimel onderuit, ik ben te laf ik ben te lui. 
Het schaamrood stijgt me naar me hoofd
Zodra je kijkt ben ik verdoofd
Dit is een onbekende man,
Hij weet volledig uit je hand,
Ik lijk in niks meer op die gast
Die ik nog gisteren was.