Misschien lijkt het wel niets,
die dagelijkse sleur,
met langzaam-aan een scheur,
die jou eeuwig verwondt.
Maar ooit eens op een dag,
dan word je s'morgens wakker,
en lig je naast een stakker.
Is dat nou echt jou held?

Misschien lijkt het wel niets,
't verhaal was innig mooi,
we gaven ons ten prooi,
aan een intens geluk.
We droomden nachten lang,
maar al de eerste morgen,
toen kwamen reeds de zorgen,
en die maakten je bang.

Maar een liefde die gaat kwijnen,
breekt daarom nog niet meteen stuk.
Op een dag zal de zon weer schijnen,
beleef je weer dat stil geluk.

Misschien lijkt het wel niets,
die dagelijkse strijd,
om prullen bij 't ontbijt,
dat ons humeur verpest.
Dan zeg je verder niets,
't kan jou geen barst meer schelen,
we gaan elkaar vervelen,
het is maar haat wat rest.

Maar liefde die gaat kwijnen,
breekt daarom nog niet meteen stuk.
Op een dag zal de zon weer schijnen,
beleef je weer dat stil geluk.

Misschien lijkt het wel niets,
kom zet je nu eens neer,
en praat nu toch niet meer.
Ik ken je woorden, schat.
't Is hier gezellig warm,
en ik vergeet 't verleden,
de strijd die werd gestreden,
in de holte van je arm.

Want de liefde die gaat kwijnen,
breekt daarom nog niet meteen stuk.
Op een dag zal de zon weer schijnen,
beleef je weer dat stil geluk.