Marie woont in zo maar een huis,
woont in zo maar een straat,
woont in zo maar een dorp.
Iedereen kent er ook iedereen,
en de buren weten meteen,
wat de ander zoal doet of laat.
Drie flinke kind'ren,
en een huis met een tuin,
dat is heel haar fortuin,
en dat vindt ze best ruim.
Vakantie dat is een week aan zee,
en daar doet ze het mee.
Want ze heeft best wel zorgen,
't valt niet altijd best mee.
Maar ze wilt toch niet morren,
ze weet best waarom 't gaat,
haar kind'ren moeten weg uit de straat.

Marie stapt om zes uur uit bed,
snel wat koffie gezet, op de wekker gelet.
Want de kind'ren moeten weg naar school,
en daarna holt ze vlug naar 't kantoor,
dat gejaag gaat heel de dag zo door.
Drie flinke kind'ren,
en een huis met een tuin,
dat is heel haar fortuin,
en dat vindt ze best ruim.
Wassen, plassen elke dag een pracht,
tot een stuk in de nacht,
en dat gaat soms vervelen,
niemand die met haar praat.
Maar ze wilt toch niet morren,
ze weet best waaom 't gaat,
haar kind'ren moeten weg uit de straat.

Drie flinke kind'ren,
en een huis met en tuin,
dat is heel haar fortuin,
en dat vindt ze best ruim.
Want ze weet dat ze rusten mag,
want hij komt die dag,
dat haar kind'ren groot zijn ,
allen wel gesteld,
dat ze weer bij haar komen,
en ze hen dan vertelt:
haar kind'ren moeten uit de straat.