Er zit een man bij 't strand
in de zilte regen uit het noorden,
en krijsend zwermen vlugge meeuwen
en pikkend krabben uit zijn hand.
Er spoelt een wrakhout aan,
een brokstuk van een oude schuit,
jaren door het zout verteerd.

Zijn kinderhanden zoeken naar geschuurde schelpen in het zand,
bitter smakend korrelig schuim spat in vlokken op zijn hand.
De zee legt plooien in het zand,
en schrijft rimpels van jaren eenzaam zijn,
verhalen over een even eenzaam man.

Het duingras bleekt onder de zon,
ginds bij het laatste schippershuis,
waar een oude visser  z'n net herstelt,
hoewel hij nooit meer uit vissen gaat.
De zon dooft langzaam sissend uit,
in die rusteloze spiegel van groen en blauw,
en werpt een bloedkleur op de man.

De zee trekt zich terug als een lokstem naar veel dieper oorden,
en op dit kleine koele strand blijven vele vage dagen achter.
De man dooft als een sigaret,
want ook zonder woorden begrijpt hij haar roep,
en wenend stapt hij in haar open armen,
en als even later duizend zoute waterdruppels ,
niet ophouden zijn mond te kussen,
verdwijnen de rimpels uit het zand,
en enkel haar lachende golven,
en enkel het brandende peukje op het strand,
verraden dat ik rust nu in haar hand.

Ah, ah,ah, ah.............