Ic sach in enen rozegaerde
Van sconen bloumen maken eenen hoet
Die gaf een wijf van reinen aerde
Enen ouden grisen man die bi haer stoet
Totem so  sprac dat beilde zoet:
‘Here, ic hebbe u in rechter waerde
U eyghin vri
So gevic mi’
Mettien sprac hi:
‘Des dankic di’
Hi sat daer bi
Met sinen langhen baerde

Langher doe ic niett ne spaerde
Ic groete dat wivelic beilde goet
Scaemte in haer doe meest verbaerde
Si sprac: ‘vilein, mi dinct dat ghi mesdoet
Doet van den bloumen uwen voet
Maect u van hier ende gaet uwer vaerde’
Dat wijflic scijn
Was eighin zijn
Des hadde ic pijn
In herte mijn
Hi gaf enen grijn
Des mi de zin verzwaerde

Ic sprac: ‘mi wondert, scone vrouwe
Wat ghi versiet an desen kerel out
Minne ende jonst in rechter trouwe
Salic u gheven, selver ende gout’
So gaf mi orlof menichfout
‘Mi dert’seit soe, ‘dat ic u scauwe
Laet mi allein
Metten ghemein
Sijn trauwe es reyn
Sijn ontrauwe clein
U ja es nein
Alsulc ic ghein ghelauwe

Ghestadich hout hi herten ende zinne
Sijn duecht verchiert sijn anscijn scoon
Hier omme eist recht dat icken minne
Den hoet ende ic, dat es sijn loon
Hu minne es hoon, ghi sijts ghewoon
Dus willic houden dat ic kinne’

De kerel grijs
Was haer amijs
Na haer avijs
Haddi den prijs
De vrauwe jolijs
Die nammen bi den kinne