Kijk er zijn geen sterren meer 
De Lucht verbleekt, 
en langzaam komt de zon op 
Op de Ring rond Brussel 

Op het dashbord ligt je zonnebril 
Een polaroid, een ticket business class 
Naar London Stansted 
Je man en je kinderen zijn daar 

Je praat, maar ik hoor je niet 
In mijn hoofd rijdt nu een dieseltrein voorbij 
Een grauwe autostrade streep 
Glijdt nu één voor één langs ons heen 
Als een soort van morse 
Een taal die ik moet leren verstaan 

En er is niemand die weet 
Dat jij hier bij mij was 
Er is niemand die weet 
Dat ik hier op jou wacht 
Tot je terugkomt 

London calling London calling 
London roept angstvallig om jouw hart 
Een keuze die geen keuze is 
Een verlangen dat voorgoed verlangen blijft 
En je neemt afscheid 
Die polaroid geef je aan mij 

Want er is niemand die weet 
dat jij hier bij mij was 
Er is niemand die weet 
Dat ik hier op jouw wacht 
Tot je terugkomt 

Een ticket London Stansted 
Het lijkt soms zo dichtbij 
Een ticket London Stansted 
Het is soms eindeloos ver weg van mij 

En kijk er zijn geen sterren meer 
De lucht verbleek langzaam komt de zon op….