“Schrijf over mij een lied over liefde,
met een refrein dat van Cohen had kunnen zijn
en met strofes die mij in Cupido doen geloven.”
Dus ik schrijf. Ik overdrijf.
Ik spreek alleen nog in clichés.
En hoe meer ik schrijf, hoe meer ik afdrijf,
van wat ik eigenlijk wil zeggen tegen jou.
      En dan denk ik bij mezelf : “Wie doet ons dit na?
     In godsnaam: Wie doet ons dit na?”
Ik weet niet of dit lied de tijden zal doorstaan.
Ik weet niet of dat eigenlijk wel een punt is.
Misschien is iets vergankelijks mooier en bovendien
het is hier, het is nu dat telt.
      En dan denk ik bij mezelf: “Zie ons hier nu staan.
     In godsnaam: Wie doet ons dit na?”
In godsnaam.