Zijn wij zo oud, zo dom, zo traag geworden 
Dat wij niet zien, niet horen, niet verstaan 
En met het eeuwig liedje van verlangen 
Naar, dat wat wegviel, zeurend bleven staan... 
Zijn wij dus toch maar wonderlijke dwazen 
Is, wat wij bouwden, toch uitsluitend waan 
En is ons leven toch door al die jaren 
Voor niets geweest... vergeefs voorbij gegaan... 
 
Daar is zoveel, waaraan wij telkens denken 
De pintoe rimba, waar het bos begint 
De eerste school, het eerste hospitaaltje 
De wijde blang, de koele goenoengwind 
Een kleine kampong, ergens aan een sawah 
Een hoge ladang in de felle zon 
En altijd door het sjirpen van de krekels 
Waarmee de schemer vlood... waarmee de dag begon 
 
Daar is zoveel dat wij daar achterlieten 
Als gulle zaden in het bibet-bed 
En ook zoveel dat op die jonge gronden 
Zich al tot bloem en vruchten had gezet 
Dat nu vernield is en dat nooit zal bloeien 
Het afgerukte, stuk getrapte blad 
Van 't groene stekje dat tot boom zou groeien 
Langs overal hetzelfde kampongpad 
 
Daar is zoveel, waaraan wij telkens denken 
Als ginds de dag weer in de avond vloeitt 
En op een ladang in de verre goenoeng 
Het eerste vuurtje door de schemer gloeit 
Wij zijn geweest... zoals de dag geweest is 
Maar morgen keert die dag weer met de zon 
Waarin de blonde rijst zal rijpen in de aren 
En ook ons leven als een jonge dag begon