De mens souffreert zodra hij oud gaat worden 
Aan al die kwaaltjes van z'n oude dag 
Hij ziet in grijs en grauw en met een bril op 
Dat, wat hij vroeger groen en fleurig zag 
En hij vergeet al namen en al dingen 
En loopt dan nijdig-peinzend op en neer 
Totdat zo'n naam weer schiet door z'n geheugen 
En schrijft hem op en... och, vergeet hem weer 
 
En als z'n vrouw herinnert aan een datum 
Iets uit hun jonge of verliefde tijd 
Dan zucht hij: "Tja... wat is dat lang geleden 
Wat raak je gauw die... eh... die dingen kwijt..." 
Maar 't schiet hem toch meteen door z'n gedachten: 
Herdenkingsdag! Van Kempen en Begeer 
Een vaas? Een ring? Enfin, hij zal wel kijken 
Hij schrijft het op... en hij vergeet het weer 
 
En als een vriend uit lang verleden dagen 
Na jaren opbelt: "Man, hoe gaat het jou?" 
Dan schrikt hij: "God, ben jij het? Leef jij ook nog?" 
En voelt wat warms, en dan opeens weer kou 
Want och, die vriend, da's al zo lang geleden 
En samen eten zegt zo weinig meer 
Enfin, allright! "Waar kan ik je bereiken?" 
En schrijft het op en... och, vergeet het weer 
 
En als hij soms, heel soms, in z'n gedachten 
Iets uit zijn jeugd toevallig weer beleeft 
Z'n eerste hartzeer en het eerste meisje 
Dat hij gevraagd, maar niet gekregen heeft 
Dan peinst hij: "Tja... waar zou die zijn gebleven 
Geen flauwe notie! Taal noch teken meer 
Wie zou dat weten? Toch eens informeren..." 
En schrijft het op en... hij vergeet het weer