Een rijpe man van vierenvijftig jaren 
Een vals gebit, een baardje en een bril 
Zat bij de kachel voor zich uit te staren 
En even stond z'n hele leven stil 
Hij zag het meisje, dat hij eens gevraagd had 
En dat toen vlug een ander had getrouwd 
Hij zag z'n vrienden uit die blijde dagen 
Aan wie hij toen z'n leed had toevertrouwd 
 
Hij zag zichzelf op zijn manier studeren 
En 's avonds hangen in z'n kattekroeg 
Hij zag zich weer met boorden als plakkaten 
Toen iedereen nog strooie hoedjes droeg; 
Hij zag z'n jeugd met al haar tierlantijnen 
Met al haar lief en al haar liefjes-leed 
En telkens weer en dwars door al die beelden 
Dat ene meisje, dat je nooit vergeet 
 
Hij zag haar langzaam in gedachten groeien 
En net als hij door ook een leven gaan 
Hij zag haar ook op bovenhuisjes wonen 
En net als hij voor uitverkoopjes staan; 
Hij zag haar 's avonds in een kamer zitten 
Zoals er honderdduizend kamers zijn 
Van drie bij vier, een suite met een serre 
En met een bloempot op het raamkozijn 
 
En toch schoot telkens door die doffe dingen 
Door 't grauw en grijs van z'n geplukte dag 
Dat ene beeldje met die tere lijnen 
Die bruine haren en die zachte lach 
Zij was en bleef toch nog, na al die jaren 
Het mooiste meisje van z'n vijfde klas 
En even floot hij door z'n valse tanden 
Net of hij ook weer eenentwintig was