Mais si ta fenetre reste close 
Et les deux sous ne tombent pas 
 
Zo nu en dan, in deze korte dagen 
Klinkt tegen donker in een grauwe straat 
Een schorre stem, die haar gebarsten klanken 
Op de gesloten vensters stuiten laat 
De regen tikt, de kachel staat te gloeien 
Een raam gaat open, iemand gooit een cent 
Zij vangt het geld en hij kijkt eens naar boven 
Tikt aan zijn pet en speurt naar een agent 
 
De regen tikt, de wind slaat op de daken 
Ze zingen samen een verfomfaaid lied; 
De klanken drijven als verscheurde snippers 
De regen pletst, de tekst versta je niet 
Ze staan op straat als twee verdoolde zielen 
En in een graf van baksteen, met cement 
Het warme licht glanst door gesloten ramen 
Zij kijkt omhoog, hij let op de agent 
 
Het liedje dreint in dofgeslagen klanken 
De woorden scheurt de wild geworden wind 
In een portiekje schuilt hun kinderwagen 
En in die kinderwagen slaapt een kind 
Het liedje dreint, de regen striemt de ruiten 
Ze zijn aan kou en nattigheid gewend 
Het liedje dreint, zij gaat de wagen halen 
Het wordt weer tijd, straks komt er een agent 
 
De regen striemt de druipend natte ruiten 
De kachel gloeit, in zachte lampeschijn 
Zitten de mensen, die nu veilig binnen 
En niet op straat alleen gelaten zijn 
Zij kijkt verlangend naar de lichte ruiten 
De wagen piept, ze vangt een laatste cent 
Hij huivert... en dan breekt opeens het liedje 
Want om de hoek stapt statig een agent