Een handjevol bloemen, een strik, een gedicht 
Dat gaf je elkaar in de dagen 
Toen 't meisje het haar nog niet opsteken mocht 
En 't jog nog een pofbroek moest dragen; 
Een handjevol bloemen... een kleur als een roos 
En 't ging nog zo stijf... zo onhandig 
En toch... als de pa of de meester het wist 
Het leek... nee, het was haast losbandig 
 
Het meisje werd ouder, zijn kuitbroek werd lang 
Zij groeiden van binnen naar buiten 
En zij kon tenslotte, veel eerder dan hij 
Tot liefde voor 't leven besluiten; 
"En 't leven", sprak moeder, "is droom noch gedicht 
Dat moet je verstandig bekijken 
En hoe en wanneer of zo'n jongen iets wordt 
Och kind, dat moet alles nog blijken!" 
 
Zij trouwde dus met een meneer met een baan 
Toen 't joggie nog groen liep in Leiden 
Een sluier, boeketten en zilver en goud 
Een meisje om echt te benijden 
En 't meisje werd vrouw en Mevrouw en nog meer 
Een vrouw met positie en plichten 
Met dure attenties... met byouterie 
Maar zonder goedkope gedichten 
 
Ze groeide, gedijde en zette zich uit 
Tot Proza en tot Mevrouw Jansen 
En dat, wat ze voelde voor flut-poezie 
Dat bleek als ze 's avonds ging dansen 
Een handjevol bloemen, een strik, een gedicht 
Dat is ze volkomen vergeten 
En dat met die pofbroek, he jasses!, he foei! 
Dat wil ze voor niemand meer weten