En d'avond is toen zacht gegleden 
Langs 't wijd gespannen vlak der zee 
Hoog van de hoogste top der duinen 
Heel langzaam met de golfjes mee 
Een zoete deining als een liedje 
Voor een vergeten klein verdrietje 
In d'open hemel, hoog en ver 
Een vrome, eenzame avondster; 
En 't blanke zeevlak als een wereld 
In lichte glans van d'avondlucht 
En honderd kleine veren wolkjes 
Gelijk een vreemde vogelvlucht 
 
Toen is m'n hart zo bang geworden 
Voor 't vreemde wezen van de zee 
De golven zongen 't zacht bekoren 
Al lokkend in m'n suizende oren 
En 't vleide zachtjens aan m'n hart: 
'Wij zijn de golfjes van de zee 
Ga met ons mee, ver met ons mee 
Wij weten niets van 't kleine leven 
Zijn kind'ren van de zee gebleven 
Wij weten niets... en glijden voort 
Al ongestoord... al ongestoord 
En kussen zacht de grauwe landen 
En rusten 's nachts aan vreemde stranden 
Ga met ons mee... ver met ons mee' 
 
Toen heb ik met m'n hart gestaan 
Tot al het land was doodgegaan; 
We hebben samen daar gewacht 
En doodstil lag de grauwe nacht 
En toen de golfjes zijn gekomen 
Heb ik m'n eigen hart genomen 
En 't op hun deining neergelegd 
 
Toen... op de golven wiegde 't mee 
Wijd in de nacht de donk're zee 
Onder de druk van donk're luchten 
En van het strand de golven vluchtten 
En ik hield niets meer dan m'n leven 
Toen ik m'n hart gaf aan de zee