(La cigale ayant chante tout l'ete...) 
 
Hij was als kind een onbestemde dromer 
En had op school nooit heel veel uitgevoerd 
Maar was, toen hij z'n lessen niet wou leren 
Op goed geluk de wereld ingetoerd 
Hij viel niet op, hij deed geen rare dingen 
Hij leed geen honger en hij bleef gezond 
En leerde hier en daar een liedje zingen 
En trok op zijn manier de wereld rond 
 
En op een dag ontmoette hij toevallig 
Twee ouwe vrinden uit z'n jonge tijd 
Twee braven, die hun lessen altijd leerden 
Twee lui met aanleg voor bestendigheid 
Hij vond in hen twee welgestelde wijzen 
Met 's werelds groten aangenaam bevrind; 
Hij zat weer aan in huizen als paleizen 
En voelde zich naast hen nog haast een kind 
 
En aan 't diner bespraken zij de dingen 
Waarop hun leven steeds was ingesteld: 
De beurs, de zaken, politiek en vrouwen 
Het weer, de kroeg en bovenal het geld 
Hij zat onwennig maar wat mee te praten 
Aan zo'n diner was hij niet meer gewend 
Dus dronk hij z'n champagne heel gelaten; 
Hij was en bleef toch maar een rare vent 
 
Maar toen ze later aan de koffie zaten 
Toen bracht de knecht z'n eeuwige guitaar; 
Hij keek verbaasd, z'n ouwe vrinden lachten: 
"Nou jij aan 't woord!, wij roken een sigaar!" 
Hij keek eens rond, hij greep eens in de snaren 
En neuriede een ouwe melodie 
Het werd opeens of ze weer jongens waren 
En in de kamer gleed de Poezie 
 
Hij zong het ouwe liedje van Montmartre: 
Nini peau d'chien, dat snerpend wrede ding 
Mort de Pierrot, en toen la Paimpolaise 
Terwijl de stilte in de hoeken hing 
Z'n vrinden zaten voor zich uit te staren 
Son vieill' eglise, son Grand Pardon 
En neurieden wat zij vergeten waren 
En hij alleen geheel begrijpen kon