Eens was in het leven wat achter gebleven: 
Gefoven, geluierd... gesjeesd 
En een hield van leren en koppig studeren 
Was braaf en oppassend geweest 
De een ging tenslotte, omdat het niet vlotte 
Naar 't land van de eeuwige zon 
Terwijl de geleerde en afgestudeerde 
Z'n leven als leraar begon 
 
De een zat op blaren, die hinderlijk waren 
Die heeft zich voortdurend gebrand 
Totdat hij, al doende, zich langzaam verzoende 
Met wat in dat potige land 
Het leven kan geven... toen is hij gebleven 
Z'n bazen, die pakten hem an; 
Al duurde het jaren, hij kwam tot bedaren 
En Jan groeide uit tot een man 
 
En hij, die studeerde, en ernstig doceerde 
Gaf cijfers voor kunde en vlijt; 
Z'n dagen vergleden nu zonder verleden 
En zonder toekomende tijd; 
Hij was met de zijnen, z'n vrouw en de kleinen 
Tevreden met dat, wat hij had 
En bleef door de jaren z'n cijfers vergaren 
En roestte zich vast aan z'n stad 
 
Maar laatst hebben beiden, daar ergens in Leiden 
Elkander toevallig ontmoet; 
De een liep te kijken, langs straatjes te strijken 
Zoals een verlofganger doet; 
De ander ging slofjes en tussen de profjes 
Naar huis, naar z'n vrouw en z'n krant; 
De een en de ander herkenden elkander 
En reikten elkander de hand 
 
En toen stond het leven, 't gebeurt weleens even 
In Leiden, een ogenblik stil 
En keek naar hen beiden... die eene uit Leiden 
Gedrukt en gebogen, een bril 
Een mensje als velen, die langzaam vergelen 
Verdorren, verkreuken, vergaan 
Een tas, een sigaartje, een pothoed, een baardje 
En met een confectiepak aan 
 
De ander, die wijder, en die dus ook blijder 
De zon en de horizon zag 
Die nergens bleef kleven, en die in het leven 
Hetzij met een zucht of een lach 
Had afscheid genomen van dingen en dromen 
Wanneer weer een afscheidsuur sloeg 
Een man naast het ventje, het keutel-docentje 
En die een plus-fours-complet droeg 
 
En toen ging het leven daar, waar het gebleven 
Was, lachende voort en... nou ja 
Ze groetten elkander, de een keek de ander 
Misprijzend of spottende na 
De een zuchtte: "Jezis, dat dit nou toch Kees is 
Zo'n driemaal gemangelde vent!" 
De andere kuchte, verslikte zich, zuchtte 
Maar bleef de correcte docent