Als je later stil gaat wonen 
In een huisje op de hei 
En je wordt een doodgewone 
Een vergeten zij of hij 
Dan begin je pas te leven 
Ook al woon je nog zo klein 
Als je daar ten langen leste 
Helemaal jezelf mag zijn 
 
Als je later stil gaat wonen 
En je schrijft geen brieven meer 
Met 'gebeurlijk' en met 'nopens' 
En met steeds 'ik heb de eer' 
Maar je schrijft weer doodeenvoudig 
Dan besef en voel je pas 
Hoe 'n verwaand stuk eigenwijsheid 
Je, al taalverknoeiend, was 
 
Als je later stil gaat wonen 
Ongenoemd en onbekend 
En je mag daar, in dat huisje 
Zijn en blijven wat je bent 
En je leest dan in je krantje 
Van dat vroegere gedoe 
Zie, dan ga je zielstevreden 
's Avonds naar je bedje toe 
 
Als je later stil gaat wonen 
In een huisje met een hond 
En je loopt dan met een gieter 
Door je bloemenperkjes rond 
En je rookt je ochtendpijpje 
In de zachte zonneschijn 
Dan begrijp je pas de weelde 
Van jezelf te mogen zijn