Van de Indische gerepatrieerde, de man die nu zonder 
meer uit Indie geevacueerd wordt... 
 
Wie van Java thuis moet varen 
En zijn Indisch leven sluit 
Staat als een berooide schooier 
Langs de railing van zo'n schuit 
Z'n gedachten 
Blijven wachten 
Op het strijken van de tros 
En dan zwaait ie 
En dan draait ie 
Van de ka van Priok los 
 
Zonder vrinden of bekenden 
Op het hoekje van de ka 
En verdwijnt als uitgestoten 
En als blanke paria 
En daar staat ie 
En daar gaat ie 
Want hij hoort er niet meer bij 
En heel even 
Stokt het leven 
Maar dan glijdt ook dat voorbij 
 
En daar gaan de lange jaren 
Wat was wezen? Was was schijn 
En waarom moest dit het einde 
Van wat groot en goed was, zijn 
Even waaien 
Even zwaaien 
Met z'n zakdoek of z'n hoed 
Even slikken, 
Even... snikken 
En daar gaat ie dan... voorgoed