't Is eindelijk een feit,

ik weet ik ben volwassen,

ik moet nu op gaan passen

met werk en geld en tijd.

De jaren zijn voorbij

van luieren en leren,

onschuldig potverteren,

beschonken zijn en blij.



Ik heb een vrouw, een kind,

een doel om voor te leven,

maar gisteren dacht ik even:

waar is mijn beste vrind?

Met wie ik indertijd

het leven attaqueerde

en Franse thema's leerde

en met dezelfde spijt

het meisje heb gekend

dat onze harten roofde

en zich daarna verloofde

met een derdejaars student.



Die jongen uit mijn klas

die ouder was in jaren

en daardoor meer ervaren,

van wie dat boekje was

dat later op een dag

door vader werd gevonden,

waarin die plaatjes stonden

waarop je alles zag.



De vriend die alle pret

en zorgen met me deelde,

de stoerheid die we speelden,

de eerste sigaret.

De eerste kuise zoen

gekregen van een meisje

in ruil voor 't choco-ijsje,

waarvoor ze het wel wou doen.

De vrienden uit die tijd,

waar zijn ze nu gebleven?

En soms denk ik wel even:

raakte ik mezelf soms kwijt?



De onschuld van een kind

alleen te zien wat waar is,

wat vriendschap voor elkaar is

terwijl je later vindt

dat alles anders is

dan vroeger in je dromen,

niets is ervan gekomen,

zo heb je je vergist.



Ook ik heb vroeg of laat

dat liedje wel gezongen

van beste brave jongen,

maar met een hart vol haat.

Waar zijn mijn vrienden heen

die ik moeiteloos vertrouwde,

op wie ik dromen bouwde?

Ik ben nu helaas alleen.

Omdat ik nu wel weet,

je kunt op niemand bouwen,

je kunt geen mens vertrouwen,

dus droom ik maar,

dus droom ik maar

en vergeet.