In het holst van de nacht

Als het overal stil is

Zo stil dat je denkt aan de dood

Dan zit ik nog klaarwakker

Over glazen gebogen

En mijn dorst is nog altijd te groot 

Er is één soort geluk

Die zich nooit laat verdrinken

Ze laat me nog steeds niet met rust

Het is laat en dat zal het

Ook altijd wel blijven

Zodat ik ook de laatste nog lust 

Hef het glas op mijn hart

Dat altijd zal branden

Van wat het verlangt

Wat het verlangt

Van liefde en drank 

Op het heetst van de dag

Als het overal stil is

Zo stil dat het lijkt op lawaai

Kijk omhoog naar de hemel

Die dan rood, geel en blauw is

En die woest om de aarde heen draait 

Er is één soort geluk

Die zich nooit laat verdringen

Ze houdt me nog steeds van mijn bed

In een hoek van de kamer

Staat de fles al te wachten

Die ik 's nachts maar vast klaar heb gezet 

Hef het glas op mijn hart

Dat altijd zal branden

Van wat het verlangt

Wat het verlangt

Van liefde en drank