Ze ligt allang op bed maar de slaap die vat ze niet
De stilte is al hoorbaar, het donker haast te zien
Leven heeft z'n tol geëist, wijsheid is haar kracht
Verhalen en gezichten houden hier met haar de wacht

Haar hand omsluit een doosje met de schatten van haar tijd
Ze maakt het niet meer open, raakte het nooit kwijt
Ze weet precies wanneer het was, sterker elk jaar
Een trouwring en een armband, een lokje gouden haar

Er is een wond, onpeilbaar diep
Al de schoonheid die ze zag bedekte niet
Wat de tijd nooit meer heelt
En het zwijgen dat ze nooit met iemand deelt
Het kind dat speelt

Haar bed staat in een kamer met geen herinnering
Verbazingwekkend leeg, alsof er niets ooit aan voorafging
Ze hoeft er niet meer uit, het mag er allemaal zijn
De gebouwen en de auto's en de kinderen op het plein