Je droomt de hele dag van hem,
zijn mond, zijn ogen en zijn stem.
Je slentert door de stad en hoopt
dat hij dezelfde straat in loopt.
Da's hem, je zegt gedag,
je wilt iets doen, een zoen, een lach.
Je mompelt: wat toevallig zeg.
Het is al te laat, hij is al weg.
Wat heerlijk om bij hem te zijn,
wat lekker om verliefd te zijn.
Het leven lijkt een huwelijksreis,
van Amsterdam naar 't paradijs.

(Venerik)
Heb ik me werkelijk zo vergist,
ze zegt nu iets dat ik niet wist.
Ik dacht, nou ja, ik dacht altijd:
ze ziet niks in me, malligheid.
Ik heb haar vaak alleen in bed
met moeite uit mijn hoofd gezet.
Ik heb nooit durven hopen dat
er bij haar meer achter zat.
Wat heerlijk om bij haar te zijn,
wat lekker om verliefd te zijn.
Het leven lijkt een huwelijksreis,
van Amsterdam naar 't paradijs.

(Brechtje)
Ik weet niet wat ik zeggen zal,
ik heb de kriebels overal.
Ik voel het zelfs tot in mijn maag,
wat zit dat ding bij mij dan laag.

(Venerik)
Ik weet niet, alles klinkt zo slecht,
wat lijken woorden toch onecht.
Maar wat ik dan toch zeggen wou...

(Raphael)
Wat zit dat prachtig in elkaar,
de schepping is volmaakt, nietwaar.
Je neemt een vrouw, je neemt een man,
en daar komt dan een kindje van.
Toch denk ik dat ze nog iets doen,
of blijft het bij die ene zoen?
Wat mij zo intrigeert, is dit:
hoe of het nou toch technisch zit.