Gebrand op het netvlies, het fatale moment,
nooit heviger, diepere droefheid gekend.
Geknakt als een klaproos aan de rand van het veld,
door een zinloze zijsprong van het noodlot geveld.
Wij stonden er sprakeloos, machteloos rond,
als versteende getuigen, geen woord in de mond.
In het midden je moeder, jouw hoofd in haar arm,
nog heel even bij haar, geborgen en warm.

Hoe hard wij ook willen dat jij weer zou komen,
geen troost of geen tijd zal jouw bloed weer doen stromen.
Maar misschien, heel misschien was je leven wel ‘af’
en moeten we blij zijn om wat je ons gaf.

Al leek toen, die avond, het leven voorbij,
ongevraagd kwam de lente, in april en in mei.
Te vroeg die gewenning, te weinig getreurd,
maar de wereld draait verder, alsof er niets is gebeurd.
Te kort was je leven, te beknopt je verhaal.
nog open de verzen, onvoltooid madrigaal.
We proeven de woorden, voorgoed in jouw ban,
een gedicht is vaak mooier dan een ganse roman.
 
Hoe hard wij ook willen dat jij weer zou komen,
geen troost of geen tijd zal jouw bloed weer doen stromen.
Maar misschien, heel misschien was je leven wel ‘af’
en moeten we blij zijn om wat je ons gaf.
Want, Geertrui, misschien was je leven wel ‘af’
en moeten we blij zijn om al wat je gaf…