Iedereen was er natuurlijk weer
en goed gekleed, mooi, maar dronken. Ook ik.
Dronken van ongeluk en glaasjes prik.
Wat heb ik gezegd en hoe, wanneer?
Als ik eens wist hoe ik me geneer
voor iedere kwinkslag, iedere kus.
Woedend gemaakt met een levende mus
ging ik briljant en koket tekeer.

En alleen, omdat jij er was, gisteravond,
na een maand al met een andere stoot,
vloog ik me buitensporig lavend
van bloem tot bloem als een idioot.

Dit overkomt mij geen tweede keer.
Van een ijskoude kermis kwam ik thuis.
Eenzaam, maar niet alleen, want door mijn huis
loopt een mij onbekende meneer.
Het spijt me, maar ik heb niet de eer,
doch feestelijk zit hij al aan het ontbijt.
Hoe raak ik die engerd nou in godsnaam kwijt?
Wie is dat? Hoe heet hij ook alweer?

En alleen, omdat jij hier niet bent vanochtend.
Jij, die nu ergens anders ontwaakt.
Jij, die je wringt in duizend bochten,
tot je zo’n tut aan het lachen maakt.

O, alles doet hij natuurlijk verkeerd:
met een theelepeltje eet hij zijn ei
en kijkt dof en onderworpen naar mij,
merkt niet eens hoe hij mij irriteert.
Als je eens wist hoe me dat frustreert:
het ontbijt met een vreemde saaie vent,
na altijd met jouw grappen te zijn verwend
en om die van mij te zijn gewaardeerd.

En alleen, omdat ik jou gezien heb gisteravond
en jij mij met deze idioot.
Omdat je me aankeek, even razend
als ik jou, mijn liefste lotgenoot.

Het was weer als de eerste keer:
liefde op het eerste, het laatste gezicht.
Al deden we dan allebei onze plicht,
met een ander hoeft het nou niet meer.
Weg met die tafel, weg met meneer!
Straks klinkt je stem door de telefoon,
je komt thuis en alles wordt weer gewoon
en dan proberen we het nog een keer.

En alleen, omdat ik er met die ander niets aan vond…
Weer terug? Ja? Schatje? Ja?