Gewapend met een grote zonnebril
en met een kater, na premières wordt het laat,
wankelt zij wazig door de winkelstraat
en staat bij iedere etalage even stil.
Zij is actrice en zij wil 
niet weten dat ze in het gewone leven ook bestaat,
schrikt dan ook heftig als hij daar plotseling staat,
te kaal van hoofd en veel te dik van bil.

Zo alleen aan de wandel, Mireille?
Herken je me niet meer?
We zijn al weer jaren gescheien!
André, heet ik, weet je het weer?

Gewapend met een kleine wandelstok
en met een hondje, het soort tekkels dat ze haat,
strompelt hij naast haar door de winkelstraat,
is aan haar been een lastig krikkemikkig blok.
Zij is actrice en zij wil 
zich het liefste willoos laten zakken op de stoep,
want, onontkoombaar stapt hij in de poep.
Achter haar brilleglazen staan haar ogen kil.

Wat is dat nu vervelend, Mireille,
Hé, waar ga je nu heen?
Help even me hiervan bevrijen?
Laat me hier niet mee alleen?

En leunend op zijn hondje en zijn stok
en op haar schouder schampt hij langs het trottoir.
Kijk ze nou staan, een stokoud mensenpaar!
En gisteravond was het vol tot in de nok!
Zij is actrice en zij stond 
te schitteren dat het een aard had op het toneel.
Maar weet haar echtgenoot van vroeger veel,
laat staan dat kleine mormel van een hond.

Wat zie je plotseling bleek, Mireille.
Lieve kind, wat krijgen we nou?
Maar daar gaat ze plat op de keien:
eerste actrice valt flauw!

En steunend op des grijsaards dorre arm
betreedt zij stommelend zijn klein en donker huis,
barst uit in tranen bij de platte buis.
Wat is het daar nog steeds behaaglijk en warm.
Zij was actrice en ach, hij 
Bewonderde, wat hij ook nu weer goeiig doet.
‘Wat was jij gisterenavond mooi en goed.
Jazeker, ik zat op de derde rij.’

Niet meer huilen, kleine Mireille,
je bent niet lelijk en oud.
Mireille, blijf eventjes bij me,
we zijn toch nog een beetje getrouwd?

En liggend op hun oude canapé
en in zijn armen, plukt ze peinzend aan zijn baard,
ziet hoe het hondje hoopvol kwispelstaart.
Tot haar verbazing zegt ze: ‘Ja, André, ja, André.’