De Burgemeester Beekmanlaan
Heeft stille huizen hoge bomen
Gewoon een laan hoe zou 't komen
Dat ik er altijd stil blijf staan
Die grijze huizen rechte ramen
Ze zijn niet eens zo mooi dat kan
Maar toch maar toch ik hou, ik hou er van
Als van een lieve ouwe dame

Wanneer ik denk aan deze laan
Dan zie ik in gedachten even
Een zorgeloos denkbeeldig leven
Ik zie een man de tuin ingaan
Hij kent de bloemen bij hun namen
Hij bindt de roos nog even vast
Zijn vrouw legt linnen in de kast
De zon schijnt door de hoge ramen

’t Is maar een klein beperkt terrein
Waar ik de eigenaardigheden 
Van dit zoveel geprezen heden
Voor vijf minuten kwijt kan zijn
Zo wil ik altijd blijven dromen
Er spelen kinderen in de straat
Totdat de dag ten einde gaat
Dan schijnt de maan boven de bomen

De Burgemeester Beekmanlaan
Is nu nog stil en half vergeten
Hoelang duurt het, God mag weten
Voor ik die huizen leeg zie staan
Voor ik de ruiten in zie gooien
Gebroken glas, gevallen puin
En platgetrapte achtertuin
Voor ik de bomen zal zien rooien

En als dan iemand mij zo vraagt
Wat vond je nou zo prachtig aan
Die Burgemeester Beekmanlaan
Zal ik met stomheid zijn geslagen
U denkt misschien hij stelt zich aan
Maar mijn hart zal breken als ze hem slopen
Dus kan ik enkel blijven hopen
Dat ie nog even blijft bestaan
De Burgemeester Beekmanlaan