André Rieu
André Rieu - Mestreechs volksleed songtekst
Over deze songtekst:
André Rieu, de wereldberoemde violist en orkestleider, heeft een onmiskenbare band met zijn geboortestad Maastricht. Die band wordt nergens duidelijker dan in zijn vertolking van het Mestreechs Volksleed, een lied dat een diepe emotionele waarde voor hem heeft.
Een traditie met een diepere betekenis
Het spelen van het Mestreechs Volksleed is een vast onderdeel van Rieu's concerten in Maastricht, met name op het Vrijthof. Het is meer dan een loutere traditie; het is een moment van pure verbinding met zijn roots, zijn publiek en de stad die hem heeft gevormd.
Een krachtige symboliek
De tekst van het Mestreechs Volksleed, gezongen in het Maastrichts dialect, beschrijft de trots op de stad, haar rijke historie en haar unieke karakter. De melodie is vrolijk en uitbundig, perfect passend bij de feestelijke sfeer van Rieu's concerten.
Publieksparticipatie en saamhorigheid
Een van de meest ontroerende aspecten van Rieu's vertolking van het Mestreechs Volksleed is de massale participatie van het publiek. Duizenden stemmen zingen mee, waardoor een gevoel van saamhorigheid en lokale trots ontstaat. Het is een moment van pure magie, die de verbinding tussen Rieu, zijn muziek en zijn stad perfect symboliseert.
Meer dan een lied, een emotie
Voor Rieu is het Mestreechs Volksleed meer dan een lied; het is een emotie. Het is een uiting van zijn liefde voor Maastricht, zijn dankbaarheid voor de kansen die de stad hem heeft geboden en zijn trots op zijn Maastrichtsche identiteit.
Een blijvende erfenis
Door het Mestreechs Volksleed te spelen tijdens zijn concerten, draagt Rieu bij aan de instandhouding van de Maastrichtse cultuur en identiteit. Hij deelt zijn liefde voor de stad met de rest van de wereld en creëert een blijvende erfenis voor toekomstige generaties.
Jao, diech höbs us aon 't hart gelege Mestreech door alle ieuwe heer. Veer bleve diech altied genege en deilde dreufheid en plezeer. Veer huurde naor dien aw histories te peerd op grampeer ziene sjoet. Eus ouge blónke bij dien glories of perelde bij diene noet. En dee van diech 't sjoens welt prijze in taol, die al wie zinge klink dat dee op nui Mestreechter wijze zien aajd Mestreech mèt us bezingk. Me zong vaan diech ten alle tije, eus moojers zonge bij de weeg en voolte veer us rech tevreie daan zong ze e leedsje vaan Mestreech. Doe, blom vaan Nederlands landouwe Gegreuid op 't graaf vaan Sintervaos bis weerdig dobbel te besjouwe gespiegeld in de blanke Maos. 'n Staar, de witste oet de klaore, besjijnt diech met haör straole zach en um diech zuver te bewaore 'nen ingel hèlt bij diech de wach. Wie dèks woorste neet priesgegeve mèh heels dien kroen toch opgeriech en ongeknak biste gebleve door euze band vaan trouw aon diech. Daorum de hand us touwgestoke 't oug geriech op 't stareleech en weurdt dat oug daan ins gebroke daan beidt veur us het aajd Mestreech.