Ze zitten aan de bar in kleine kroegen 
Zien verloren liefdes onder in hun glas 
Verdoven hun malend ongenoegen 
Over het leven dat ooit heel anders was 
 
Het gloeien van de nacht, die rock and roll 
Van de benauwenis bevrijd 
Die lekkere, vuile grijns weer voelen, zijn met hoe het is 
Een grom in de verworpenheid 
 
 Stille dromers in de stad 
Het is van ver dat ik ze herken 
Aan hun blik en ondanks dat ik 
Met de meute roep en ren 
Ben ik nog altijd een van hen 
 
Ze lopen bij voorkeur op de kade 
Waar de geest van oude schepen hangt 
Onderweg van Zanzibar naar Aden 
In het oog van de volmaakte storm beland 
 
Drijven naar de kust, onttakeld maar voldaan 
Onder verscheurde luchten staan 
Met de mannen door de stegen, de roezelende vrouw 
De broze euforie van de liefdeswaan 
 
Stille dromers in de stad 
Het is van ver dat ik ze herken 
Aan hun blik en ondanks dat ik 
Met de meute roep en ren 
Ben ik nog altijd een van hen 
 
Eens zal de wereld branden 
Vanuit de rafelranden 
Het begoochelde failliet 
En uit het puin van de paleizen 
Zal glorieus verrijzen 
Mijn allermooiste lied 
 
Stille dromers in de stad 
Het is van ver dat ik ze herken 
Aan hun blik en ondanks dat ik 
Met de meute roep en ren Ben ik nog altijd een van hen 
Een van hen, een van hen