‘t is vijf uur in de morgen
de straten grijs en grauw
en ik hier weer alleen
bibberen van de kou
waarom ik wegging, weet ik al niet meer
alleen met mezelf, zoals elke keer

ver van huis

een taxi komt voorbij geraasd
ik spring nog net opzij
veel te laat en veel te moe
voor sentimentaliteit
de grote domme jongen, op het verkeerde pad
heeft ie dan nooit genoeg, nee nooit genoeg gehad

ver van huis, ver van huis
ver van huis, ver van huis
o, ik ben soms zo ver van huis

de sleur van elke dag
en iedereen speelt mee
komedie, flauwe kul
het wordt me soms te veel
dan loop ik weg op zoek, naar wat ik nergens vind
tot ik terug bij jou kom, weer in jou armen lig

ver van huis, ver van huis
ver van huis, ver van huis
o, ik ben soms zo ver van huis