Terwijl de dagen van je leven soms zo vlug langs je gaan
Dat je stil d'uren telt, voor de laatste grote reis
Terwijl d'eenzaamheid soms knaagt, of je ze hopeloos maakt
Dat zelfs geen vrouw of geen vriend je kan troosten, dan nog

Komt er plots weer zo'n dag, of een uur, een moment
Dan wordt alles weer goed, alsof je zo gelukkig bent
Dat je de straat op zou lopen, om het wild uit te zingen
Tot er weer iets gebeurt, dat je stil maakt vanbinnen, en dan

Langs de spiegels van de tijd, draai je rond
Langs je twijfels, of de zekerheid, die nooit komt
Naar een einde, een begin, of is alles waanzin ?

Je wilt met volle teugen leven, en je hebt misschien de kans
Om je armen uit te zwaaien voor een eindeloze dans
Maar de muren die jouw vlug, rond jezelf wou
Maken alle kansen klein, als je echt vluchten zou, en dan

Er is de warmte van een oog, of de schaduw van een hand
Als ze zacht je wonden strelen, tot je niets meer verlangt
Tot de roes weer van je afvalt, wat je niet begrijpen kan
Dat je alle twee te laf bent, maar het nooit uitspreken zal, en dan

Dan wil je alles weer vergeten, maar d'onmacht die je kwelt
Doet je toch opnieuw beginnen, tot je weer zo vlug beseft
Dat er van de grote droom, die je gisteren nog bedacht
Alleen maar scherven bleven, wat je nooit had verwacht, en dan

Langs de spiegels van de tijd, draai je rond
Langs je twijfels, of de zekerheid, die nooit komt
Naar een einde, een begin, of is alles waanzin ?

Er blijven enkel je illusies, ook zijn ze wat verbleekt
Je wist ze veilig te bewaren, omdat je ergens zeker weet
Dat er altijd nog een kans is, hoe klein ook misschien
Om alles te begrijpen, een uitweg te zien, en dan nog

Langs de spiegels van de tijd, draai je rond
Langs je twijfels, of de zekerheid, die nooit komt
Naar een einde, een begin, of is alles waanzin ?