In 't dorpje in 't mijnland
hadden zij 'n schamel brood
Dag'lijks ging men kolen delven
in de schaduw van de dood
Samen hadden zij 'n jongen
met veel zorgen groot gebracht
En voor 't eerst zou hij met z'n vader
meegaan in de donkere schacht

Moeder maakte hem 'n werkpak
om mee in de mijn te gaan
Af en toe viel op haar naaiwerk
plotseling 'n grote traan
Want haar jongen was er trots op
dat hij mee mocht in de schacht
Maar zij dacht aan ongelukken
't was ook alles wat ze had

En op zek're morgen ging hij
met z'n vader naar de mijn
Fier omdat hij nu een man was
en voor thuis 'n steun kon zijn
En ze gaven hem 'n mijnland
en 'n nummer: honderd acht
En toen werd hij met de and'ren
diep de aarde ingebracht

Zwijgend zwoegen harde werkers
zwetend met gekromde rug
Eerst 'n knal en toen een noodkreet:
"Naar de hoofdschacht, red je vlug"
Toen ze vluchtend voor 't mijngas
boven kwamen in de schacht
Bleek 't dat men iemand miste
't was nummer 108

'n Brigade zwarte helden
daalde met de lift weer af
Worstelend of 't duister mijnbeeld
hun 't offer weder gaf
In 'n afgelegen hoekje
op de bodem van de schacht
Waar hij nog was heengedoken
vond men nummer 108

Stil werkt nu 'n grijze vader
in de mijnen vol verdriet
Peinzend waarom 't kind moest sterven
en de dood hém blijven liet
Thuis zit 'n bedroefde moeder
Af en toe streelt zij soms zacht
't eerste werkpak van haar jongen
met het nummer 108