Hij werkte dag in en dag uit op fabriek
Z'n geest was versuft en z'n lichaam was ziek
Maar thuis wachtte moeder de vrouw, 't gezin
want buiten de vader bracht niemand iets in
Tot eens op 'n dag hem de werkbaas ontbood
met tientallen and'ren ontslagen uit nood
Geen smeekbeden hielpen, de noodzaak is wreed
maar thuis bracht die boodschap 'n wereld van leed

Moeder, niet huilen, 't wordt beter misschien
Moeder, ik kan er je tranen niet zien
'k Heb 't nooit geweten, maar 't doet me zo'n pijn
dat 't loon van de arbeid zo bitter kan zijn

De weken verliepen en hoog steeg de nood
Thuis vroegen de kind'ren wanhopig om brood
En vader, niet langer tot denken in staat
rent als 'n waanzinnige weg naar de straat
Ze hebben 'm toen bij z'n misdaad betrapt
hij had uit 'n winkel twee broden gegapt
Toen moeder de vrouw hem bezocht in z'n cel
toen zei die: "Wees sterk vrouw, de tijd gaat zo snel"

Moeder, niet huilen, 't wordt beter misschien
Moeder, ik kan er je tranen niet zien
'k Heb 't nooit geweten, maar 't doet me zo'n pijn
dat 't loon van de arbeid zo bitter kan zijn

Maar ach, toen hij thuiskwam, vond hij haar niet meer
De dood nam dat lichaam zo zwak en zo teer
'n Kruis op haar graf wees de plaats waar ze lag
en snikkend zei hij voor 't laatst haar gedag
De eenzame zwerver, gebroken door 't leed
waarvoor was z'n ploeterend leven besteed
Aan 't sjofele graf zonk hij biddende neer
m'n schat, in de hemel, daar zie ik je weer