Ze zag hem na jaren van scheiden
Terug op het grote station
Een weerzien dat echter aan beiden
Geen vreugd en geluk geven kon
Hij was naar de vreemde getogen
En deed als soldaat trouw zijn plicht
Betaalde die plicht met z'n ogen
Voor altijd verloor hij het licht

Twee ogen zo duister
In beide een traan
Ze kijken haar somber en troosteloos aan
Twee ogen zo duister
Die vragen misschien
Waarom toch m'n liefste, mag ik jou niet zien

Een hemelpoort ging voor hem open
In het huis van de blinde soldaat
Wanneer op een zonnige morgen
Een wieg in het kamertje staat
Toch werden die avond in stilte
Veel bittere tranen geuit
Wanneer hij vraagt toe mijn liefde
Hoe ziet onze jongen eruit

Twee ogen zo duister
In beide een traan
Die zullen toch nimmer het wiegje zien staan
Twee ogen zo duister
Die vragen misschien
Waarom toch m'n jongen, mag ik jou niet zien
Twee ogen zo duister
Die vragen misschien
Waarom toch m'n jongen, mag ik jou niet zien