Zijn vrouw lag in haar bed te wachten. 
Haar man was naar het feestje van de bank. 
Zij was heel diep in gedachten. 
Zij rook alvast zijn kegel van de drank. 
Ze wist hoe hij in één minuut zou slapen. 
Hij zou niet merken dat zij naast hem lag 
Hij zou nog één keer boeren, één keer gapen, 
Want morgen was het weer vroeg dag. 
Haar handen speelden langs haar lichaam, 
ze lag daar in het grote bed zo naakt. 
Haar handen streelden heel haar lichaam, 
hij had haar al zolang niet meer aangeraakt. 
Zij dacht aan toen, aan al die mooie tijden. 
Wat was hij een aantrekkelijke man. 
Ze dacht nu al weer zo lang aan scheiden, 
maar nee, nee, nee, wat moest ze dan? 

Zo'n scheiding zou ze nooit kunnen betalen. 
Ze piekerde de hele lange nacht. 
Ze kende van vriendinnen de verhalen. 
Hij had haar volledig in haar macht. 

Toch heeft ze de beslissing toen genomen 
en is twee maanden later weggegaan, 
heeft in de stad een karig onderkomen 
en u begrijpt al waarvan ze moet bestaan. 

Het feestje van de bank liep uit de hand. 
Een collega stond weer stomdronken te bellen. 
Hij zocht de telefoonnummers in zijn ochtendkrant 
en hij zei:"Spreek ik met Huize Ellen" 

Hij is die avond in haar bed gekropen 
zonder fikse geeuw en zonder boer 
"Werk jij hier?" vroeg-ie straalbezopen 
en zei toen:"Vuile hoer..." 


(c) Youp Van't Hek