Heel de buurt werd even wakker 
Toon oom Ben, die arme stakker
's Zondagsmorgens uit de gracht werd opgevist
Ome Ben die ieder kende
Die de kinderen verwende
En geen hond die hem tot nog toe had gemist

Op het hoekje in zijn stamkroeg 
Waar hij vaak een drankje insloeg
Gaf de kastelein een rondje op het verdriet
En ze zeiden mooie dingen 
Stonden jouw liedjes te zingen
Maar wat ze voelen moesten
Voelden ze toch niet

En ome Ben had dat geweten
Op een avond na het eten
Had z'n testament al keurig klaargelegd
Is vertrokken uit zijn huisje
Sloeg voordat hij sprong een kruisje
Heeft tegen niemand nog een laatste woord gezegd

De begrafenis was sober
Met de kroegbaas en de ober
Zonder vrienden die waren hem al voorgegaan
Maar ook bij ome Ben onder andere
Had een kaars in het raam staan branden 
Maar geen mens die bij hem binnen is gegaan

Zo is weer een mens verdwenen 
Die de avonduren schenen
Holle uren vol van eenzaamheid en pijn
En die niet is te genezen
En die ziet in heel zijn wezen
En daarvoor moet je toch eerst echt eenzaam zijn