Drie heren op een stadsbank
Van elk wel tachtig jaren
Ze schokten van het lachen
En waren nauwelijks te bedaren
Ze lachten om de gein
Dat de doden nog vergeten
Ze brulden en ze proestten
Ze snotterde en zweette

Ze riepen en ze kreunden
En kropen op hun knieën
Ze leunden en ze steunden
Zo samen met z’n drieën
Ze sprongen en ze dansten
En sloegen op hun dijen
Ze rukten aan hun kleren
En begonnen zelfs te schreien

Ze duikelden en rolden
En kregen het werkelijk warm
Zo grepen ze met z’n drieën
elkander bij de arm
Ze zaten nog wat te wiegen
Maar werden stilaan rood
Oh, zei plots een dame
Die mannen daar
zijn … dood