Ze waren gelukkig en leefden tevree
Zoo blij met hun enigste schat
Zelfs ging het gerucht dat hij door noeste vlijt
Een aardig fortuintje bezat
Tot hij op een avond een dreigbrief ontving
En kort daarna, hevig ontroerd
In wanhoop voor ’t ledige bedje bleef staan:
Men had er hun liev’ling ontvoerd

Waarom ontstal je mijn jongen?
Breng hem bij ons terug
Kort was ’t geluk in ons leven
’t Noodlot voltrok zich wel vlug
Wreed zijn de menschen, maar wreeder zijn zij
Die door hunj hebzucht verblind
Hart’loos ontrukken je mooiste bezit
Je eigen, eenigste kin

’t Verdriet wierp zijn vrouw op het ziekbed terneer
Nu was hij zoo hulp’loos alleen
’t Was of met hun jongen ook het restje geluk
Voor goed uit hun leven verdween
En als hij des nachts aan haar legerstee zat
Want rusten was hij reeds intwend
Dan hoorde hij plots’ling haar koortsige stem
Die riep om haar liev’ling, haar vent

Reeds had hij den kostbaren losprijs gestuurd
Wat deerde hem dat aardsche slijk?
Wanneer hij zijn kind maar weer levend mocht zien
Was hij toch den hemel te rijk
En zie, eind’lijk brak er een zonnestraal door
Na donkere dagen vol smart
Klonk weder een blijde onschuldige lach
En drukten z’ hun liev’ling aan ’t hart

Kom in mijn armen, mijn jongen
Eindelijk bij ons terug
Blik je in ’t lokkende leven
Dan wijkt alle droefheid weer vlug
Wreed zijn de menschen, maar wreeder zijn zij
Als hen de hebzucht verblindt
Onz’’  grootste rijkdom en mooiste bezit
Ben jij m’n jongen, m’n kind